Tabliczka czekolady

   "Mieliśmy kilkaset sióstr i braci" - książka wydana w 1984 roku, jest swoistym dokumentem działalności profesora pedagogiki, Stanisława Jedlewskiego, który był pomysłodawcą, założycielem i przez kilka lat dyrektorem Państwowego Zakładu Wychowawczo-Naukowego w Krzeszowicach. Powstał on z myślą o dzieciach i młodzieży osieroconych wskutek wojny. W opracowaniu tym zawarte są nie tylko materiały archiwalne, ale także relacje wychowanków. Wśród nich znajduje się wspomnienie Anulki:

– [...] Przypominam sobie, że nie kochałam czytania książek, to było w piątej, szóstej klasie... Najstarsze dziewczęta opiekowały się nami. Teresa Bieniek, ja Teresa Żurowska, Krysia Hareńczyk, myśmy były najmłodsze, miałyśmy wtedy po dziewięć, dziesięć lat, a tamte były już prawie dorosłe, poważniejsze. Jedna z dziewcząt, już nie pamiętam, jak się nazywała, miała ze mną „lekcje” czytania „W pustyni i w puszczy”. Mordowała mnie tą książką, chodziłyśmy razem do biblioteki, do czytelni właściwie, na dół, i tam w ciszy musiałam odczytywać z nią ileś tam godzin...

– Nie na głos, tylko przy niej?

– Przy niej. Chodziło o to, żeby mnie jakoś zachęcić do czytania.

– I udało się?

– Nie. Powiem Ci, komu i jak się udało. Pani Krysia Sołtysik, nauczycielka gimnastyki z ogólniaka, która była też wychowawczynią, pewnego dnia powiedziała do mnie: „Słuchaj, jak przeczytasz «Anię z Zielonego Wzgórza», to dam ci tabliczkę czekolady”. No i ja, łakoma na czekoladę, zabrałam się za „Anię z Zielonego Wzgórza”. Przeczytałam ją całą, bardzo mi się spodobała i przeczytałam pozostałe tomy, których było bodajże cztery albo pięć, jeśli nie więcej.

– Wtedy chyba cztery były – „Ania z Zielonego Wzgórza”. „Ania z Avonlea”, „Ania na uniwersytecie” i „Wymarzony dom Ani”.

– Od tego czasu zaczęłam czytać książki. A więc widzisz, że i na to były sposoby.

Pałac Potockich, w którym założono ośrodek wychowawczy w Krzeszowicach
(zdj.: przelom.pl)